Bijna pauze
Door: Tobias Kappelle
Blijf op de hoogte en volg Tobias
11 December 2013 | Spanje, Valencia
Hola gente,
Voorlopig mijn laatste verslag, want ik vlieg vrijdag weer terug naar Nederland voor een pauze van een maanje. Of ik moet in Voorburg opeens zo ontzettend veel interessants meemaken, dat ik dat met jullie wil delen. Maar dat lijkt me niet.
Nog steeds zit ik in vrij leeg huis, en deze week merkte ik dat pas echt. Sjoerd deed niet veel in huis, maar blijkbaar zette hij wel het vuilnis buiten. Want dat gebeurde opeens niet meer viel mij op. Nu moet ik dat dus zelf doen nadat de schoonmaakster geklaagd had dat er te veel vuilniszakken stonden. Het is ook allemaal niet makkelijk.
Wat ook niet makkelijk is zijn de trainingen hier. De coach heeft blijkbaar als oplossing voor de belabberde resultaten besloten dat onze condities te wensen overlaten. Daarom moeten we nu na elke training nog wat series lopen, en vorige week moesten we opeens midden in de training 25 minuten doelloos rondjes lopen. Als ik ergens een hekel aan heb is het wel trainen zonder bal en stick. Met bal en stick gaat het overigens ook niet altijd goed, gisteren bij een oefening met afronden op goal, schoot ik met mijn backhand zo ver over dat de bal tegen het bovenste raam van de appartementen naast het veld kwam. Gelukkig zaten er luiken voor de ramen, en gelukkig reed er niet toevallig net een auto langs. Want die bal stuiterde ook nog eens zo de straat op. Het was echt een schot dat in 1 vloeiende stijgende lijn omhoog ging.
Geluk had ik nog meer deze week, want toen ik mijn praatgrage Argentijnse leraar Silvio vroeg waar ik goed cadeautjes kon kopen, zei hij dat hij zaterdag naar een heel groot winkelcentrum gaat, en dat ik wel meekon. Zo'n aanbod kon ik natuurlijk niet weigeren. Ook gelijk zijn zoon ontmoet, die ik alleen kende uit verhalen van toen hij 12 jaar oud was. Maar die is inmiddels 25 jaar, dat was even raar. Uiteindelijk hebben we daar een paar uur rondgelopen om uiteindelijk tot 3 cadeautjes te komen. Het is ook lastig allemaal. Ook we raar om mee te maken. Telkens voor we gingen rijden sloeg Silvio een kruisje, en hij had ook nog eens een kruisje aan zijn spiegel hangen. Ik wist niet of dit uit voorzorg was of door ervaringen in het verleden, maar we zijn gelukkig heel gebleven, en het was leuk.
Minder leuk was de dag daarvoor, De Nederlandse jongen zou met zijn vrienden meedoen aan een voetbaltoernooitje, en vroeg of ik mee wilde doen. Dat wilde ik wel, maar de meeste mensen weten wel dat ik niet zo heel goed ben met de weg vinden. Ik dacht dat ik wist waar het was, daar was echter niemand. Toen zei die Nederlandse jongen dat het vlakbij een Metrostation was, dus ik daarheen, maar dat bleek ook nog een teringend lopen te zijn. Uiteindelijk kwam ik anderhalf uur te laat aan op een plek 100 meter van de plek waar ik eerst stond. Ik heb er dus anderhalf uur over gedaan om me uiteindelijk effectief 100 meter te verplaatsen. Over het toernooi zelf wil ik niet zo veel kwijt, laat ik zeggen dat het net zo ging als we gewend zijn als we samen hockeyen. Bovendien zijn al mijn kleren smerig vanwege het stomme kunstgrasveld. Hopelijk krijgt Mama die vlekken er wel uit, want mij lukt het niet.
Vrijdag dus terug naar Nederland, en een klein nadeel is dat ik daardoor wel het Nederland hockeyelftal precies misloop. Zij komen Zaterdag en zondag op onze club trainen om daarna een oefenwedstrijd tegen Spanje af te werken in Allicante. Dat is weer lekker getimed. Wat overigens nog wel even leuk is, Tony, 1 van de twee tweelingbroers gaat binnenkort naar Duitsland om daar een jaar te werken en te hockeyen. Dus heeft hij er nu een hele week Duitse les gehad, en hij kwam niet verder dan de inspirerende zin : ich heiße Tony. Dat komt helemaal goed dus, want in het Engels komt er nog minder zinnigs uit vrees ik.
Vanavond de grote match kijken. Ac Milan - Ajax. We gaan het doen. Ik heb hier eindelijk iemand ontmoet die ook voor Ajax is, en dat is het nota bene een meisje. Maar al lang blij dat er tenminste iemand is er iets van weet. Bovendien wilde ze heel graag in het verslag, dus zodoende. Tevreden Janna?
Zie jullie vrijdag, eerste keer alleen vliegen, wat een spanning.
Hasta Viernes
Voorlopig mijn laatste verslag, want ik vlieg vrijdag weer terug naar Nederland voor een pauze van een maanje. Of ik moet in Voorburg opeens zo ontzettend veel interessants meemaken, dat ik dat met jullie wil delen. Maar dat lijkt me niet.
Nog steeds zit ik in vrij leeg huis, en deze week merkte ik dat pas echt. Sjoerd deed niet veel in huis, maar blijkbaar zette hij wel het vuilnis buiten. Want dat gebeurde opeens niet meer viel mij op. Nu moet ik dat dus zelf doen nadat de schoonmaakster geklaagd had dat er te veel vuilniszakken stonden. Het is ook allemaal niet makkelijk.
Wat ook niet makkelijk is zijn de trainingen hier. De coach heeft blijkbaar als oplossing voor de belabberde resultaten besloten dat onze condities te wensen overlaten. Daarom moeten we nu na elke training nog wat series lopen, en vorige week moesten we opeens midden in de training 25 minuten doelloos rondjes lopen. Als ik ergens een hekel aan heb is het wel trainen zonder bal en stick. Met bal en stick gaat het overigens ook niet altijd goed, gisteren bij een oefening met afronden op goal, schoot ik met mijn backhand zo ver over dat de bal tegen het bovenste raam van de appartementen naast het veld kwam. Gelukkig zaten er luiken voor de ramen, en gelukkig reed er niet toevallig net een auto langs. Want die bal stuiterde ook nog eens zo de straat op. Het was echt een schot dat in 1 vloeiende stijgende lijn omhoog ging.
Geluk had ik nog meer deze week, want toen ik mijn praatgrage Argentijnse leraar Silvio vroeg waar ik goed cadeautjes kon kopen, zei hij dat hij zaterdag naar een heel groot winkelcentrum gaat, en dat ik wel meekon. Zo'n aanbod kon ik natuurlijk niet weigeren. Ook gelijk zijn zoon ontmoet, die ik alleen kende uit verhalen van toen hij 12 jaar oud was. Maar die is inmiddels 25 jaar, dat was even raar. Uiteindelijk hebben we daar een paar uur rondgelopen om uiteindelijk tot 3 cadeautjes te komen. Het is ook lastig allemaal. Ook we raar om mee te maken. Telkens voor we gingen rijden sloeg Silvio een kruisje, en hij had ook nog eens een kruisje aan zijn spiegel hangen. Ik wist niet of dit uit voorzorg was of door ervaringen in het verleden, maar we zijn gelukkig heel gebleven, en het was leuk.
Minder leuk was de dag daarvoor, De Nederlandse jongen zou met zijn vrienden meedoen aan een voetbaltoernooitje, en vroeg of ik mee wilde doen. Dat wilde ik wel, maar de meeste mensen weten wel dat ik niet zo heel goed ben met de weg vinden. Ik dacht dat ik wist waar het was, daar was echter niemand. Toen zei die Nederlandse jongen dat het vlakbij een Metrostation was, dus ik daarheen, maar dat bleek ook nog een teringend lopen te zijn. Uiteindelijk kwam ik anderhalf uur te laat aan op een plek 100 meter van de plek waar ik eerst stond. Ik heb er dus anderhalf uur over gedaan om me uiteindelijk effectief 100 meter te verplaatsen. Over het toernooi zelf wil ik niet zo veel kwijt, laat ik zeggen dat het net zo ging als we gewend zijn als we samen hockeyen. Bovendien zijn al mijn kleren smerig vanwege het stomme kunstgrasveld. Hopelijk krijgt Mama die vlekken er wel uit, want mij lukt het niet.
Vrijdag dus terug naar Nederland, en een klein nadeel is dat ik daardoor wel het Nederland hockeyelftal precies misloop. Zij komen Zaterdag en zondag op onze club trainen om daarna een oefenwedstrijd tegen Spanje af te werken in Allicante. Dat is weer lekker getimed. Wat overigens nog wel even leuk is, Tony, 1 van de twee tweelingbroers gaat binnenkort naar Duitsland om daar een jaar te werken en te hockeyen. Dus heeft hij er nu een hele week Duitse les gehad, en hij kwam niet verder dan de inspirerende zin : ich heiße Tony. Dat komt helemaal goed dus, want in het Engels komt er nog minder zinnigs uit vrees ik.
Vanavond de grote match kijken. Ac Milan - Ajax. We gaan het doen. Ik heb hier eindelijk iemand ontmoet die ook voor Ajax is, en dat is het nota bene een meisje. Maar al lang blij dat er tenminste iemand is er iets van weet. Bovendien wilde ze heel graag in het verslag, dus zodoende. Tevreden Janna?
Zie jullie vrijdag, eerste keer alleen vliegen, wat een spanning.
Hasta Viernes
-
11 December 2013 - 18:14
Fred Raket:
Dat is in Nederland ook een gewoonte hoor To, als het slecht gaat laten ze je gewoon lekker lopen..idioten.
Bijna weer terug kerel! Ik zie trouwens dat je dagboek 1077 keer is bekeken, je bent uitermate populair (ik denk wel dat ik die 1070 keer ben maar dat terzijde).
Ps. Die Janna klinkt nu al aardig! Succes vanavond beiden en we duimen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
