Afscheid met La Décima

Mijn laatste allerlaatste blog dat ik jullie schrijf. Het was een mooi jaar, met een paar hele mooie laatste dagen.

Het begon met iets wat eigenlijk helemaal niet leuk is, maar stiekem toch wel grappig. De telefoon van Felicia, het Finse meisje was gestolen in het park, en daar was ze op zijn zachtst gezegd nogal door van slag. Ze kwam huilend binnen, en dat stopte de 4 uur daarna niet meer. Toen is ze half Finland gaan skypen, en s ’avonds kon ze er niet van slapen zei ze. Ze had een trauma. Natuurlijk is het niet leuk, maar je kan ook overdrijven. Ze zei op een gegeven moment zelfs, als ik een pistool had gehad op dat moment, had ik niet getwijfeld hem te gebruiken. Okay dan.

Verder waren het dagen van laatste keren in Valencia. Laatste keer naar school, laatste training, laatste keer favoriete restaurant enzovoorts. Wat wel mooi was, was dat toevalligerwijs door een uitvaller mijn aller allerlaatste les van Xavi was, dezelfde leraar die mij 9 maanden geleden, toen ik als een Nono naar Spanje kwam de basis bij moest brengen, en dat deet d met lessen gebaseerd op sport.

De echte afsluiting van de school kwam echter pas zaterdag, toen ik het examen had. Het ging a llemaal goed denk ik, maar stoelen waar we gebruik van moesten maken waren ronduit belachelijk.
Het waren van die stoel en tafel in 1 dingen, maar het tafelblad had de afmetingen van een armleuning en die zat dus ook helemaal rechts. Wat voor een linkshandige zoals ik behoorlijk onhandig is, zeker als je ook nog eens meerdere papieren tegelijk moet gebruiken. Maar goed, aan dat soort dingen waar niet over is nagedacht ben ik in de maanden hier wel gewend geraakt.

De absolute uitsmijter van het jaar kwam na het examen. Met de trein naar Madrid om de unieke stadsderby in de finale te bekijken. Er was maar 1 stad die beter was geweest, om dat was natuurlijk Lissabon geweest, al hoewel dat ook niet alles is, zo bleek uit de belevingen van onze Braziliaanse vriend Fernando. Die arme jongen had voor een fortuin 2 kaartjes voor de finale bemachtigd, om daar samen met zijn vader heen te gaan. De kaartjes zouden echter per post verstuurd worden, en dat duurde maar, en dat duurde maar, waardoor hij steeds nerveuzer werd. Hij had ze ook besteld via een of andere obscure via via website. Hij had daar echter wel succesvol de kaartjes voor de Copa del Rey geregeld. Wij hadden toen al voor de grap hem een beetje bang lopen maken dat die website vast oplichters zouden zijn, en dat bleek nu dus waar te zijn. Uiteindelijk kwam het gelukkig goed, want zo’n finale in het stadion bekijken zou je toch niemand misgunnen. Er waren toevallig 2 Engelse mannen die precies 2 kaartjes over hadden, omdat 2 anderen op het laatste moment niet konden komen. Nu zou hij volgens de site waar hij de kaartjes besteld had volgens de voorwaarden wel zijn geld voor 150% terugkrijgen. Elk nadeel heb zijn voordeel.

Mijn reis verliep tot mijn verbazing een stuk soepeler. Ik was een beetje bang dat ik in tijdnood zou komen, maar dat was absoluut niet zo. De trein kwam op tijd, ik kon het hotel gemakkelijk vinden, en ik kwam ruim een uur voor aanvang van de wedstrijd al aan bij Estadio Santiago Bernabéu. Er zouden grote schermen opgehangen worden rond het stadion was mij verteld, maar daar was weinig van te bekennen. Er waren sowieso weinig schermen te bekennen. Wat ik wel zag was heel erg veel uitgelaten Realfans, die voor een ongelofelijke atmosfeer zorgden. Bij mijn hotel in de buurt liepen de fans van Real en Atletico nog wel door elkaar heen, en dat ging ook gewoon goed. (Daar kunnen die Barcelonafans nog wat van leren). Uiteindelijk zag ik een goede bar met een scherm, waar het niet heel druk was, maar ik dacht : Een scherm is een scherm, ik ga hier kijken. En dat was de beste beslissing die ik kon nemen, want nog geen 5 minuten later was de hele tent afgeladen vol met zingende en springende Realfans. Het was echt pure waanzin.

Die sfeer kakte uiteraard wat in na de volstrekt onverdiende 1-0 van Atletico. Ze hebben de hele finale goed lopen verdedigen, maar het veldspel was nog slechter dan dat van Chelsea in 2012. Vervolgens heb ik de zinsnede ‘’Hijo di puta’’ nog nooit zo vaak in uur gebruikt horen worden. Alles wat ook maar een klein beetje tegenzat werd uitgemaakt voor van alles in nog wat, en ik moet toegeven dat ik ook dingen heb lopen roepen waarvan ik nu denk, hoe bedenk je het überhaupt.

Inmiddels had ik wel heel veel nieuwe vrienden gemaakt, iedereen die tegen met begon te praten zei dat ik op een of andere voetballer leek. Ik heb gehoord : Dirk Kuyt, Ivan Rakitic, Luka Modric : (, Asier Ilarramendi, Daley Blind en Gareth Bale, al had dat waarschijnlijk met mijn shirt te maken. Ik zou zeggen, google de mannen even en oordeel zelf.

Het zag er lange tijd naar uit dat de hele avond op een fiasco uit zou lopen, en totaal onverdiend fiasco, maar toen was daar in de 93 minuut Sergio Ramos, de held. Wat ik toen zag was echt niet normaal. Ik heb nog nooit zo veel emotie bij elkaar gezien. Mensen begonnen te huilen, het was een gekkenhuis, het was geweldig. Ikzelf ben ook niet vaak zo blij geweest met een doelpunt. Toen iedereen weer een beetje gekalmeerd waren vroeg iemand, wie is het van het verst gekomen om deze wedstrijd te zien. Dus mensen beginnen wat provincies als Galicia en Andalucia te roepen, en toen zei ik maar Holanda. Dat was misschien niet heel wijs, want toen was het ‘’CHICO HOLANDES EN EL CENTRO!!!!!’’ En was het weer gekkenhuis. Als ik de afgelopen 2 jaar niet gegroeid was, en nog de lengte had gehad van toen ik 16 was, hadden er nu wat restjes Tobias op de vloer van de bar gelegen. Het was ook een wonder dat ik mijn kleren nog aanhad, en mijn telefoon gewoon nog in mijn zak zat. Blijkbaar zijn je medesupporters wel te vertrouwen. Ook nog eens een heel repertoire aan nieuwe liedjes geleerd, waaronder eentje met de inspirerende tekst : Messi Messi Messi, je kind is van Cristiano. Dat is best raar. Toen uiteindelijk ook nog eens de 2-1 viel barste de chaos opnieuw los. Stoelen en kledingstukken door de lucht, overal bier, nog meer tranen en iedereen springen en schreeuwen. We waren nog steeds aan het springen toen de 3-1 viel en dat we daarna een penalty kregen hadden alleen ik en iemand naast me gelijk door, de rest was te druk.

Na afloop ging iedereen richting Plaza Cibeles waar de spelers uren later aan zouden komen. Het was daar zo ongelofelijk druk dat ik ze alleen van een hele grote afstand gezien, maar ik heb ze gezien en toegejuicht. Inmiddels waren zowel mijn telefoon als mijn portemonnee leeg, ik had bewust geen pasjes enzo meegenomen, maar als je een Madrid shirt draagt is iedereen bereid je te helpen om de weg te vinden.

Het was een geweldige afsluiting van een geweldig jaar, Aan alle lezers bedankt voor het lezen, het was een plezier voor jullie te schrijven. 3000 pagevwsieu Papa en Mama ongelofelijk bedankt voor dit jaar. Ik heb dit jaar veel meer geleerd dan alleen Spaans. Aan alle vrienden in Spanje zeg ik Adios, aan iedereen in Nederland zeg ik, daar ben ik weer.

Como no te voy a querer.